Column: De grootste ergernissen in het vliegtuig

Geschreven door: Kirsten

Geüpdatet op 29 juni 2023

Ik heb een hekel aan vliegen. Maar echt. En niet omdat ik last heb van vliegangst. In tegendeel. Ik vind vliegen het saaiste dat er is. En dat is nogal wat voor een wereldreiziger die in twee jaar tijd ongeveer 30 vluchten heeft moeten overleven (niet echt millieubewust, sorry). Het is niet alleen het saaie, het eindeloze wachten en het niet meer weten hoe je moet zitten of wat je moet doen. Want alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is heb je tijdens een vlucht ook nog eens te maken met mede-reizigers. En die hebben alles te maken met mijn grootste ergernissen in het vliegtuig. 

Ergernissen in het vliegtuig: Mede-passagiers

Mede-passagiers in alle soorten en maten. De wereldreizigers die net als ik vol verveling voor zich uit staren en niet kunnen wachten tot het volgende avontuur begint. De jonge gezinnen die vol spanning het vliegtuig instappen, op weg naar de eerste verre vakantiebestemming met het hele gezin. Of de oudere mede-passagiers die meerdere keren hebben gevlogen en alles beter lijken te weten.

Vliegtuig etiquette

Maar er is nog een groep. De groep van mede-passagiers die nodig een lesje vliegtuig-etiquette moeten volgen. Mede-passagiers die denken dat het vliegtuig van hen is en zich van niets of niemand wat aantrekken. En hoewel ik me er dood aan erger, kruip ik vaak in één van ellende als ik stewards en stewardessen – thank god dat ik m’n “droom” om stewardess te worden toch niet heb doorgezet – met deze groep zie dealen. En maar aardig blijven. Ik vind het knap. Want als blikken konden doden hadden al heel wat van mijn mede-passagiers het loodje gelegd.

Kinderen zijn heus zo erg nog niet

Nu zul je denken dat het voornamelijk de jonge mede-passagiers zijn die me he-le-maal gek maken tijdens een vlucht. Maar niets is minder waar. Hoewel een krijzend kind naast je heus geen pretje is weet ik me daar meestal wel overheen te zetten. Meestal zeg ik, want mijn humeur daalt ook wel eens tot onder het vriespunt. Ik probeer me altijd maar voor te stellen dat ik – al weer veel te lang geleden – ook eens kind was. Baby zelfs . En dat baby’s nou eenmaal huilen en zich gaan vervelen. Geef ze eens ongelijk. Tijdens sommige vluchten zou ik graag zelf ook in tranen uitbarsten. Maar anyway, ik heb zelfs respect voor ouders die reizen met baby’s/kleine kinderen. Wat mij betreft kun je niet vroeg genoeg beginnen met de wereld ontdekken. Nee, het zijn de vaak oudere mede-passagiers die zich als je het mij vraagt als kleine kinderen gedragen.

Stoelen in de ligstand gooien

En zo zijn er ook deze vlucht – yes, ik schrijf dit in het vliegtuig van Cancun (Mexico) naar Amsterdam – weer mensen die ik graag achter het behang zou plekken. Neem bijvoorbeeld de meneer voor me. Vraag me niet hoé ik het voor elkaar krijg, maar dit is geen opzichzelfstaand verhaal. Zodra het lampje “riemen vast” niet meer verlicht is knalt de persoon voor me zijn/haar stoel achteruit. Als eerste van de 300 passagiers in het hele vliegtuig. En met knallen bedoel ik knallen. Zonder op- of omkijken BAM de stoel zover mogelijk achteruit. Tegen mij aan, mij dat kleine beetje beenruimte dat ik had afnemend – ik ben geen reus, maar met mijn 1.75 zit ik nooit heel chill in een vliegtuig. En zodra ik begin te vloeken en zuchten komt er uiteraard geen reactie. Geen sorry, zelfs geen mompelend excuus. Of iets dat er op lijkt. Als meneer/mevrouw maar lekker zit. Okay.

Beenruimte

Of neem de mevrouw die voor Erick zit. Die zich aan alles en iedereen lijkt te storen en chagerijnig iedereen aan zit te kijken die maar een kick geeft. Mevrouw is één van de gelukkigen met een lege stoel naast zich – Erick en ik zitten niet eens naast elkaar omdat het vliegtuig bijna helemaal vol zit – maar is nog niet tevreden. Halverwege de vlucht, recht boven de Atlantische oceaan besluit mevrouw dat het tijd is om de knop op haar armleuning in te drukken om zo haar stoel naar achter te lanceren. Diezelfde stoel die met een knal tegen Erick zijn laptop ramt. En weer – sorry, ik val in herhaling – geen excuus, geen communicatie, geen check of het oké is. Wederom – zolang mevrouw maar lekker zit.

Heen en weer lopen door het gangpad

En als je dan eindelijk heb gedeald met die ‘stoelachteruitgooiers’ en je je erbij neer hebt gelegd dat het wéér zo’n vlucht wordt, heb je te maken met een andere groep mede-passagiers. Begin je eindelijk weg te dommelen – voor zover dat mogelijk is – heb je van die passagiers die 10x naar het toilet moeten. Nou heb ik daar op zich geen problemen mee, want als je moet dan moet je. Maar je hebt van die passagiers – en dat zijn er meer dan je denkt – die denken dat ze door een treinstel lopen dat 300 km per uur rijdt. Zo snel en hobbelend dat ze zich aan iedere stoel die ze vanaf hun stoel tot aan het toilet tegenkomen moeten vasthouden. Zich telkens vooruit duwen aan de volgende stoel. Bedank. Daar gaat het beetje slaap waar ik zo op hoopte.

Mensen die meteen gaan staan na de landing

“Dames en heren, binnen enkele ogenblikken landen wij op Schiphol. Blijft u alstublieft zitten met de riemen vast totdat het riemen vast lampje uit gaat”. Juist. Wie heeft bedacht dat dit nog steeds iedere vlucht omgeroepen moet worden moet zichzelf eens achter de oren krabben. Na diezelfde mededeling – die hoorbaar is in het hele vliegtuig – weten Truus en Piet op rij 22 en Hans op rij 37 niet hoe snel ze op moeten staan om hun tassen te pakken. Een seconde eerder het vliegtuig uit zijn betekent toch weer een seconde eerder thuis zijn. Tenzij je bagage er nog niet is. Dan heeft het helemaal weinig nut.

Anyway, je hebt ze er iedere vlucht weer tussen zitten. Mensen! Wanneer leren we het nou eens? Riemen vast en blijven zitten totdat wordt aangegeven dat de riemen los mogen. Door middel van dat lampje boven je hoofd dus. Oh en een piepje die je er nog altijd bij hoort. Hoe makkelijk willen we dat het gemaakt wordt?

Lawaaimakers in het vliegtuig

Dan heb je nog die passagiers die denken dat vliegen een feestje is en dat feestje graag met iedereen willen vieren. Van die passagiers die net iets té aanwezig zijn. Met iedereen een praatje willen maken – en hoewel je dat ook als heel sociaal kunt zien, vind ik het alleen maar erg irritant. Laat. Me. Met. Rust! Oké, zo denk ik heus niet bij iedereen, want ik heb al genoeg wel leuke mensen ontmoet in het vliegtuig. Maar wel bij de popie-jopie’s die het allemaal niet iets beter weten. Die altijd net iets meer van de wereld hebben gezien – of dat in ieder geval denken – en overal bovenuit komen. Qua geluid dan bedoel ik. Want wees nou eerlijk, wie heeft er zin in om helemaal geradbraakt op de eindbestemming aan te komen? Meneer/mevrouwen, vrienden maken en zuipen mag gewoon in de kroeg. Bedankt.

Toiletten in het vliegtuig

Als ik zeker 10 slaappogingen heb gedaan – compleet met slaapmasker, oordoppen, kussentje en deken – een half boek heb gelezen, een serie heb gekeken en aan een film ben begonnen die ik al zeker vijf keer heb gezien, zie ik op mijn scherm dat ik “nog maar” 3,5 uur hoef te overbruggen. “Nog maar” 3,5 uur moe zijn, niet kunnen slapen en verveling.

Strompelend begeef ik me naar het toilet en zodra ik de deur achter me dicht doe, dringt opeens het verlangen naar een slaapplek op. Ik zou er zelfs best wat voor over hebben om in dit kleine hokje te kunnen blijven zitten. Zonder licht, lachende mensen, iets meer ruimte en zelfs een – vast niet al te schone, maar dat nemen we op de koop toe – muur waar ik tegenaan kan hangen.

Ik begin er net over te dagdromen als opeens de deur met een knal open geduwd wordt. Uhhh, hallo? Zien we niet dat de deur dicht is én het lampje donkerrood brandt? Ik ram nog net iets harder de deur weer dicht en omdat ik nu toch al ben gestoord in m’n dagdroom strompel ik (niet zonder even “what the fuck!? te mompelen terwijl ik de verwilderde mede-passagier die staat te wachten aankijk)  terug naar stoel 21-F waar ik nog drie uur en 28 minuten moet doorbrengen.

Overige ergernissen in het vliegtuig

• Mensen die klappen na de landing. Dat doen we toch ook niet als je veilig bent aangekomen op station Amsterdam Centraal?
• Vechten om armleuningen. Je hebt van die mensen die denken dat de hele rij van hen is.
• De temperatuur in het vliegtuig. Nu ben ik een echte kou-kleum en heb ik het 99% van de tijd koud. Ik neem daarom altijd een sarong mee in het vliegtuig en een dikke sjaal plus dikke sokken. Meestal werkt dit aardig, maar soms is het echt net een vrieskist. Of de temperatuur gaat opeens keihard omhoog en iedereen zit lekker te zweten.
• Slapen in het vliegtuig lijkt gewoon niet te doen te zijn – voor mij in ieder geval.
• Het vliegtuigeten dat natuurlijk nooit te eten is.
• En alsof het vliegen zelf en de ergernissen in het vliegtuig die hierbij komen kijken nog niet genoeg zijn, heb je na een lange vlucht vaak ook nog eens last van een jetlag.

Dit artikel is geschreven met een kleine knipoog 😉